Имрӯз ҳамон рӯзе аст, ки ҷомеаи исломӣ беш аз пеш ниёзманди ваҳдати исломӣ аст ва дар ин масъалаи “тақриби мазоҳиб” ва “ваҳдати исломӣ” ғараз ин аст, ки фирқаҳои исломӣ дар мақоми фикру эътиқод ба якдигар наздику наздиктар шаванд шаванд; эй басо бархе аз андешаҳои фирқаҳо нисбати якдигар бо баҳсу музокира ба натиҷаи хубе хатм шавад ва як ҳосили шоиста дошта бошад. Шояд баъзе аз сӯитафоҳумҳо бартараф гардад ва баъзе аз ақидаҳо ва боварҳо муътадил шавад ва баъзе аз афкор ба таври воқеӣ ба ҳам наздик гардад. Албатта агар ин ҳосил шавад бисёр беҳтар аз ҳар шакли дигар аст. Ҳадди ақал ин аст, ки ба рӯи иштирокҳо ва эътиқодоти тарафайнӣ таъкид шавад.
Бояд гуфт, ки ин гуфтугӯҳо ва музокирот камтарин фоидааш ин хоҳад буд, мазоҳиби исломӣ ба як ҳамфикрии солим мерасанд ва бинобарин бояд аз тарҳи масоили тафриқаангез парҳез шавад.
Касоне, ки шиори иттиҳод ва ваҳдату бародарии мусулмононро сар медиҳанд, инҳо душмани мусалмонон нестанд, дӯсти мусалмонон ҳастанд, хайру салоҳи мусулмононро мехоҳанд ва дар талаби он ҳастанд, ки ҳамаи мусулмонони ҷаҳони иззат дошта ва азиз бошанд.
Чӣ фоидае дорад, ки дар дохили ҷомеаи исломӣ мусулмонон аз мазоҳиби мухталиф, рӯ ба рӯи ҳам истода ва ба ҳамдигар зарба бизананд? Аз он тараф ҳам душани фурсатталаб аз шароит истифода бурда ҳар дуи инҳоро муҳосира кунад, сарашонро ба ҳам кӯбида ва худаш низорагари ихтилофе бошад, ки худи мусулмонҳо ба осонӣ роҳи ҳалли онро пайдо карда метавонанд.
Агар гуфта мешавад, ки шиа ва суннӣ дар канори ҳам қарор бигиранд, яъне шиа, шиа бимонад, суннӣ ҳам суннӣ бимонад. Як пайрави шиамазҳаб ҳеҷгоҳ ба пайрави суннимазҳаб набояд фаҳмаш аз ваҳдат ин бошад ва бигӯяд, ки шумо шиа шавед ва ё суннимазҳаб ба шиа ин суханро бигӯяд. Агар бигӯяд ҳарфаш яқинан иштибоҳ аст ва душман из ин сухан нафъ мебарад. Гуфтани инки шумо мазаҳабатро як сухани беҳуда аст, аммо масъала ин аст, ки шиа ва суннӣ бояд ҳамеша сари ақл бошанд ва ҳушёр рафтор кунанд ва нагузоранд душман аз ихтилофҳои мазҳабии мусулмонон сӯистифода кунад ва ҳадафи “ҳафтаи ваҳдат” ҳам ҳамин аст.
Мазоҳиби исломӣ бояд даст дар дасти ҳам бародарвор дар ҷиҳати аҳдоф ва ормонҳои баланди исломӣ бо кӯмаки ҳам ҳаракат кунанд. Душман умед баста аст, ки битавонад пайравони мазоҳиби гуногунро муқобили ҳам қарор бидиҳад. Ҳеҷ кас набояд таслими ин нақшаи хоинона ва хабосатомези душман бишавад.
Душман дар ҳақиқат мехоҳад шиа дар муқобили суннӣ, суннӣ дар муқобили шиа қарор бигирад, дилҳо аз ҳам чиркин ва нисбати ҳам бадбин бошанд, ин тамоми он чизе аст, ки душман дар талаби он буда ва барои ҳосил шудани ин ҳадафи шумо тамоми ҳушёрии худро ба кор бастааст.
Аз инрӯ хатти сурх аз назари низоми исломӣ дар ҷаҳони ислом ин аст, ки аз иҳонат ба муқаддасоти якдигар парҳез шавад; касоне, ки надониста ва аз рӯи ғафлат гоҳе аз рӯи таассубҳои кӯр ва беҷо, чӣ суннӣ ва чӣ шиа ба муқаддасоти якдигар иҳонат мекунанд, намефаҳманд чӣ хидмати бузурге ба душмани фурсаталаб карданд ва беҳтарин васила барои душман ҳаминҳо ҳастанд, беҳтарин абзор дар дасти душман ҳаминҳое ҳастанд, ки ин хатти сурх ва маҳдумаи муҳим аз дарки масъалаи ваҳдатро поймол мекунанд.
Мусулмонони ҷаҳон бо ҳар фикру андеша ва ақидае, ки бошанд ҳар кадом маросими мазҳабӣ, одоби иҷтимоӣ, фарҳангӣ минтақавӣ, вазифаҳои динии худашонро анҷом медиҳанд ва бояд бидиҳанд, аммо хатти сурх ҳамо аст ва ҳаргиз байни инҳо ба хотири иҳонат ба муқаддасот − чӣ он чизе ки аз сӯи баъзе аз афроди шиа ва суннӣ мисли салафиҳо ва амсоли инҳо содир мешавад, ки якдигарро нафй мекунанд – чизе баён шавад. Ин ҳамон чизе аст, ки душман мехоҳад ва ҳосил шудани ваҳдати исломӣ дар гирваи ҳамин дарку фаҳми дуруст аз боварҳои муслмонон ва эҳтиром гузошташ ба эътиқодоти мазоҳибу фирқаҳои исломӣ ва ҷамъ шудан зери парчаи илоҳӣ мебошад.
Умедворем, бо фаҳм ва ҳушёрии саҳеҳ якпорчагии уммати исломӣ ҳосил шавад ва иззату сарбаландӣ насиби ҷомеаи исломӣ шавад.