Ба гузориши гурӯҳи сиёсии хабаргузорӣ, дар хуҷаста солрузи вилодати бо саодати ҳазрати Муҳаммади Мустафо (с) ва ҳазрати имом Ҷаъфари Содиқ (а), Раҳбари инқилоби исломӣ дар дидори масъулони низом, суфарои кишварҳои исломӣ, меҳмонони Конфронси Ваҳдат ва ҷамъе аз мардуми мухталиф, эҳсоси хатари қудратҳои зӯргӯ аз таолими Қуръони Каримро иллати тарроҳиҳои онҳо барои иҳонт ба ин китоби илоҳӣ хонданд ва бо таъкид бар инки роҳи муқобила бо дахолати Амрико ва қудратҳои зӯргӯ, иттиҳоди кишварҳои исломӣ ва иттихози хатти машйи воҳид дар масоили асосӣ аст, гуфтанд: оддисозии равобит бо режими саҳюнистӣ монанди шартбандии рӯи асби бозанда, маҳкум ба бохт аст чаро, ки наҳзати Фаластин имрӯз сарзиндатар ва омодатар аз ҳамешааст ва режими саҳюнистӣ, рафтанӣ ва дар ҳоли марг аст.
Раҳбари инқилоби исломӣ дар ин дидор бо табрики иди бузург ва нуронии мелоди Паёмбари Аъзам (с) ва ҳазрати имом Ҷаъфари Содиқ (а), фаҳми башарӣ аз фаҳми шахсияти волои он бузургавор ва забони башарро аз баёни фазоили он ҳазрат қосир донистанд ва гуфтанд: хуршеди тобони Паёмбари Аъзам бар гардани ҳамаи афроди башарият ҳақ дорад ва ҳама мадюни ӯ ҳастанд чаро, ки Паёмбар ҳамчун табиби моҳир ва мутахассис, нусхаи маърифатӣ ва амалӣ илоҷи ҳамаи дардҳои аслӣ монанди фақр, ҷаҳл, зулм, табъиз, шаҳват, беимонӣ, беҳадафӣ, мафосиди ахлоқӣ ва осебҳои иҷтимоиро ба башар арза кардааст.
Эшон бо ишора ба арзишмандии ҳаққи ҳаёт назди ҳамаи уқалои олам ба унвони болотарин ҳаққи инсонӣ, афзуданд: Худованд дар Қуръон мефармояд Паёмбар ҳаёти абдӣ ба шумо мебахшад, ки саодати дунё ва охирати шуморо таъмин мекунад, ки ин ҳаёт тамомшуднӣ ва осебпазир нест бинобар ин ҳама, мадюни Паёмбар ҳастем ва эшон бар башарият ҳаққи ҳаёт доранд.
Раҳбари инқилоб бо истинод ба ояте аз Қуръони Карим, роҳи адои дайн ба Паёмбарро «ҷиҳоди комил дар роҳи Худо» хонданд ва гуфтанд: маънои ҷиҳод фақат ҷиҳод бо силоҳ нест балки ҷиҳод дар ҳамаи майдонҳо чи майдони илм, сиёсат, маърифат ва ахлоқӣ мисдоқ дорад ва бо ҷиҳод дар ин арсаҳо метавон адои дайн ба он вуҷуди муқаддасро то ҳадде тавон анҷом дод.
Ӯ бо таъкид бар инки имрӯз душманӣ бо Ислом аз ҳамеша ошкортар аст, намунае аз ин душманиҳоро иҳонати ҷоҳилона ба Қуръон донистанд ва хотирнишон карданд: як аблаҳи ҷоҳил иҳонат мекунад ва як давлат, ҳимоят мекунад, ки ин нишон медиҳад масъала сирфан як иқдоми дар саҳна ва иҳонатомез нест.
Раҳбари инқилоби исломӣ афзуданд: ба он инсони нодон ва ҷоҳил коре надорем, ки барои таъмини мақосиди аносири пушти парда, худро ба шадидтарин муҷозотҳо ва эъдом маҳкум мекунад, баҳс бар сари тарроҳони ин ҷиноятҳо ва корҳои нафратангез аст.
Ҳазрати Оятуллоҳи Хоманаӣ, хаёли тазъифи Қуръон бо ин иқдомотро воҳӣ ва мӯҷиби ифшои ботини душманони Қуръон донистанд ва афзуданд: Қуръон, китоби ҳикмат ва маърифат ва инсонсозӣ ва бедорӣ аст ва душманӣ бо Қуръон, дар ҳақиқат душманӣ бо ин мафоҳими воло аст. Албатта Қуръон барои қудратҳои фосид таҳдид аст чаро, ки ҳам зулмро маҳкум мекунад ҳам инсони зери ситамро, ки тан ба ситампазирӣ дода, маломат мекунад.
Эшон тавҷеҳи иҳонат ба Қуръон бо иддаоҳои такрорӣ, дурӯғ ва ғалат ҳамчун озодии баёнро боиси беобрӯӣ муддаиён донистанд ва гуфтанд: оё дар кишварҳое, ки ба баҳонаи озодии баён иҷозаи иҳонат ба Қуръон дода мешавад, иҷозаи таарруз ба намодҳои саҳюнистиро ҳам медиҳанд? Бо чӣ забоне аз ин равшантар метавон исбот кард, ки инҳо таҳти султаи саҳюнистҳои золим, ҷинояткор ва ғоратгари дунё ҳастанд.
Раҳбари инқилоб дар бахши дигаре аз суханонашон бо ишора ба муносибати ҳафтаи ваҳдат, сарон ва сиёсатмадорони кишварҳои исломӣ ва соҳибназрон ва нухбагони ҷаҳони исломро ба тафаккур бар рӯи ин пурсиш фарохонданд, ки «душмани иттиҳоди кишварҳои исломӣ кист ва иттиҳоди мусулмонон ба чӣ касоне зарар мезанад ва монеи дастдарозӣ ва ғоратгарӣ ва дахолатҳои онҳо мешавад?»
Эшон бо таъкид бар инки иттиҳоди кишварҳои исломӣ дар минтақаи ғарби Осиё ва шимоли Африқо монеи дуздӣ, зӯргӯӣ ва дахолатҳои Амрико хоҳад шуд, гуфтанд: имрӯз Амрико ба кишварҳои минтақа зарбаи сиёсӣ ва иқтисодӣ мезанад, нафти Сурияро медуздад, ДИИШи золим ва ваҳшӣ ва хунхорро дар урдугоҳҳои худ муҳофизат ва нигаҳдорӣ мекунад то дар рӯзи ниёз дубора ба майдон биёварад ва дар умури кишварҳо дахолат мекунад, аммо агар ҳамаи муттаҳид бошем ва Эрон, Ироқ, Сурия, Лубнон, Арабистон, Миср, Урдун ва кишварҳои ҳошияи халиҷи Форс хатти машйи воҳидеро дар масоили асосӣ ва куллӣ иттихоз кунанд, қудратҳои зӯргӯ наметавонанд ва ҷуръат намекунанд дар умури дохилӣ ва сиёсати хориҷии онҳо дахолат кунанд.
Ҳазрати Оятуллоҳи Хоманаӣ афзуданд: мо ҳамчунон ки борҳо гуфтаем ҳеҷ касеро ба ҷанг ва иқдоми низомӣ ташвиқ намекунем ва аз он иҷтиноб ҳам мекунем, бинобар ин даъват ба бо ҳам будан ва иттиҳод, барои ҷилавгирӣ аз ҷангафрӯзии Амрико аст чаро, ки онҳо ҷангафрӯзӣ мекунанд ва ҳамаи ҷангҳои минтақа омили хориҷӣ дорад.
Эшон тааммуқи ҳамаи сарон ва шахсиятҳои ҷаҳони Ислом бар рӯи масъалаи ҳаётии иттиҳодро зарурӣ хонданд ва дар хусуси масъалаи дигари минтақа яъне ҷиноятҳои мустамарри режими сҳиунистӣ, гуфтанд: имрӯз ин режим на фақат аз Ҷумҳурии Исломии Эрон балки аз ҳамаи кишварҳои атрофи худ ҳамчун Миср ва Сурия ва Ироқ низ лабрез аз кина ва ғайз аст.
Раҳбари инқилоби исломӣ иллати ин кина ва асабониятро мумониати кишварҳо дар бурҳаҳои мухталиф аз таҳаққуқи ҳадафи онҳо яъне ғасби Найл то Фурот хонданд ва афзуданд: онҳо саршор аз кина ва ғайз ҳастанд албатта ба таъбири Қуръон, ки мегӯяд «Хашмгин бошед ва аз ин хашм бмиред» онҳо дар ҳоли марг ҳастанд ва ба ёрии Парвардгор ин оят дар бораи режими ғосиби сҳиунистӣ дар ҳоли таҳаққуқ аст.
Эшон масъалаи Фаластин ва ғасб ва берун рондани миллате аз хонаҳои худ ва шиканҷа ва куштори онҳоро масъалаи аввали чанд даҳ соли ахири дунёи Ислом хонданд ва таъкид карданд: назари қатъӣ Ҷумҳурии Исломӣ ин аст давлатҳое, ки қимори оддисозии равобит бо режими саҳюнистиро сармашқи кори худ қарор диҳанд, зарар хоҳанд кард чаро, ки ин режим рафтанӣ аст ва онҳо дар ҳоли шартбандӣ рӯи асби бознда ҳастанд.
Ҳазрати Оятуллоҳи Хоманаӣ, ҷавонони фаластинӣ ва наҳзати зидди ғасб ва зидди зулми Фаластинро имрӯз сарзиндатар, бо нишоттар ва омодатар аз ҳамеша донистанд ва гуфтанд: Иншоаллоҳ ин наҳзат ба натиҷа хоҳад расид ва ҳамчунон ки имоми бузургавор аз режими ғосиб ба саратон таъбир карданд, ин режим ба дасти худи мардуми Фаластин ва неруҳои муқовимат дар кулли минтақа решакан хоҳад шуд.
Эшон дар поён ибрози умедоурӣ карданд, ки уммати исломӣ бо инояти Парвардигор битавонад бо сарбаландӣ ва шарофат ва рафъат аз истеъдодҳои беназири табиӣ ва инсонии худ истифодаи ҳаддиаксарӣ кунад.
Дар ибтидои ин дидор раисҷумҳур дар суханоне бо ишора ба муҷоҳидатҳои Паёмбари Акрам (с) барои сохтани инсон ва ҷомеаи мубтанӣ бар «тавҳид» ва «адолат», истодагӣ дар баробари душманиҳо ва ҳамчунин муқовимат дар роҳи ҳадафро аз муҳиммтарин омӯзаҳои Паёмбари Аъзам баршумурд ва гуфт: инсиҷоми ҷаҳони Ислом бар меҳвари андешаи ваҳдат ва муқовимат ва нафйи такфир ва созиш, навидбахши шаклгирии тамаддуни навини исломӣ хоҳад буд.
Раисӣ бо ишора ба зуҳури ҷилваҳои нусрат ва ҳидояти илоҳӣ дар таҷрибаи Инқилоби Исломии Эрон, иттико ба Худо ва эътимод ба мардум ва баҳрамандӣ аз мазиятҳои нисбӣ ҷаҳони Исломро авомили пешрафт ва пирӯзӣ дар баробари иродаи бадхоҳон донист ва афзуд: созиши баъзе давлатҳо бо режими саҳюнистӣ барои онҳо амниятсоз нахоҳад буд чаро, ки ин режим рӯ ба завол, ва пирӯзии муқовимат, наздик аст.