Ба рости чӣ фароянде дар зиндагии як инсон тай мешавад, ки ӯро дар қомати як мактаб, фарозманд мекунад? Чӣ иттифоқоте рух медиҳад, ки як инсон ба танҳоӣ як мактаби дарсомӯз мегардад? посӯх равшан аст.
Ҳаргоҳ инсон аз мадори фардяти хеш хориҷ гардад ва саҳифаи вуҷудӣ ӯ он қадр густариш ёбад, ки бар нуфуси инсонҳо таъсири қобили таваҷҷӯҳ дар масири камол бигузорад ӯ дар воқеъ табдил ба як мадраса шуда аст. Онгоҳ ки манзӯмае мунсаҷим ва ҷомеъ ва муташаккил аз аҷзои як шахсияти рушдёфта дар абъоди мухталиф ва заминаҳои гуногӯн шакл мегирад ва ба унвони як мактаб ва як улгӯ ва як мадрасаи дарсомӯз рух менамояд. Ва сардори дилҳо ва Қосими азизи миллатҳои огоҳ ва озода ин чнин буд. Ҳамонгуна ки ёри мухлис ва ҳамроҳи муъмин ва шуҷоъаш “Абумаҳдӣ Муҳандис”, ки дуруди бекарони Илоҳӣ бар ӯ бод, ин чунин буд. Акнун ба табйини бархе аз вижагиҳои барҷастаи муассис ва поягузори ин мактаб мепардозем ки ҳамоно баёнгари муаллифааҳои ин мактаб мебошад.
- Нубуғи низомӣ, сардор Сулаймонӣ аз нубуғи низомии хосе бархӯрдор буд. Ӯ мусаллат ба дониши разм буд. Ва барои касби ин дониш ва маҳорати дақиқ ва ҳассос, ба гунае корбурдӣ ва на сирфан назарӣ, боистӣ дар майдони набард, ҳузурӣ мустамар дошт ва ором ором бо завоёи мухталиф ва печидагиҳои фаровони он ошно шуд. Ӯдастикам, се майдони умдаи размро озмуда буд: майдони дифои муқаддас, майдони мубориза бо ашрори мусаллаҳ ва саранҷом майдони мубориза дар арсаи фаромарзӣ ва минтақавӣ дар Ироқ ва Сурия (дар муқобили ҷараёни саффоки ДИИШ бо ҳамаи пуштибониҳое ки аз сӯи қудрататҳои истикборӣ ва азнобашон аз он сӯрат мегирифт) ва низ дар ҳар нуқтаи дигар аз минтақа, ки ҳузури ӯ зарурат меёфт.
- Рӯҳияи салаҳшӯрӣ ва ҷангандагӣ, ӯ дар ҷангҳо илова бар ҳидояти мақотеъи мухталифи амалиётӣ аз тариқи истиқрор дар қароргоҳҳо, дар ниҳоят шуҷоат ва бебокӣ дар хутути муқаддам ҳузур меёфт. Ӯ орӣ аз ҳаргӯна тарс дар мувоҷеҳа бо душман дар маъракаҳо ва маёдини набард буд ӯ ин ҷумалоти ҳазрати Алӣ (А)-ро бо ҳамаи вуҷуд дунбол менамуд, ки фармуд: “تزول الجبال ولاتزل،عضعلیناجذک،اعرالله جمجمتک،ارم ببصرکاقصی القوم و غضبصرک واعلم ان النصرمن عندالله سبحانه»،”Агар кӯҳҳо мутазалзил шавад ту такон махӯр,дандонҳоятро ба ҳам бифишор ва ҷумҷумаи хешро ба Худо орят деҳ, қадамҳоятро бар замин мехкӯб кун, ва нигоҳат ба охири лашкари душман бошад, чашаматро фурӯгир (ва маръуби нафарот ва таҷҳизоти душман машав) ва бидон, ки нусрат ва пирӯзӣ аз сӯи Худованди Субҳон аст”, ҳамоно ки сардор Сулаймонӣ аинан чунин буд. Ӯ дар миёнаи майдони набард ҳузур меёфт ва шуҷоъона меҷангид. Инчунин ҳузуре натиҷаи бас муассир дошт ва боис мегардид, ки ангеза ва тавон ва таҳарруки нерӯи разм музоъаф гардад. Фармондаҳи ва рашодати бенаназири ӯ муҷиб гардид, ки пас аз дарёфти чанд нишони фатҳ, барои аввалин бор нишони Зулфақорро, ки болотарин нишони низомии кишвари Ҷумҳурии Исломии Ирон буд аз сӯи фармондаҳи муаззами кулли қуво дарёфт намояд.
- Руҳияи шаҳодатталабӣ, Қосими азизи мо шефтаи шаҳодат буд ӯ дар доғи фироқи ёрони ҳамрзамаш месӯхт ва дар наҷвоҳои шабонааш пайваста аз ҳазрати Ҳақ талаби шаҳодат менанамуд . Ӯ аз мағзу устухон ва буни дандон ва бо зарра зарраи вуҷӯдаш хоҳони шаҳодат буд, ӯ бо шуҳадо сухан мегуфт ва аз онон мултамисона мехост, ки ӯро ба сӯи хеш баркашанд ва ба базми маънавии худ фарохонанд. Бузургтарин орзӯи ӯ ки ҳечгоҳ дар он сустӣ ва костӣ падид наомад, ҳамоно шаҳодат буд ва саранҷом ба ин орзӯ ки ба дасти шақитарин инсони рӯзгор ба шаҳодат бирасад, расид.
- Ихлос, ӯ ба шиддат аз риё ва худнамоӣ парҳез мекард. Буд ва намуди ӯ яке буд, онгунаменамуд ки буд. Зоҳири беолоиш ва мӯъминонаи ӯ хабар аз ботини софа ва полудааш медод, мисдоқи ояи шарифаи «سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ» буд дар тариқи ихлос собитқдм буд. Ҳеҷгоҳ ба дунболи матраҳ намудани худ набуд ва ончунон ба ғанои дарун расидабуд, ки мустағнӣ аз заррае ҷилвагарӣ берун шуда буд. Зулол чун об буд ва шаффоф чун оӣна.
- Иродат ва тамассук ба аҳли байт (А), ӯ аз умқи ҷон шефтаи аҳли байти исмат ва таҳорат (А) буд. Эътиқод ва иродат ва ишқ ба хонадони рисолат дар аъмоқи вуҷудаш русух намуда буд. Пайваста мутавассил ба он ахтарони тобноки осмони имомат ва вилоят буд. Ҳаргоҳ ба зиёратиҳарами шарифи яке аз маъсумин (А) ташриф меёфт. Нашъаи ҳаловати ҳузур дар ҷавори марқади мутаҳҳарашон, рӯҳи осмонӣ ӯро ҷило мебахшид ва ба парвоз дар меовард ва баҳҷат ва сарварии тому тамом ҷони шефтаи ӯро фаро мегирифт. Маҷлиси азои Ҳусайн (А)ро барпо мекард ва хизмат дар равзаи Сйиди Шуҳадо(А)-ро барои худ ифтихори басо бузург медонист.
- Вилоятмадорӣ, ӯ ба ғояти вилоятмадор буд ва ба раҳбар ва муқтадои хеш ишқ меварзид. Нигоҳи ӯ ба унвони як афсари рашиди лашкари Ислом ба валии амри муслимин ва фармондеҳи муаззами кулли қуво танҳо аз ҳайси риояти силсила маротиб низомӣ набуд балки нигоҳи бас фаротар дошт ва аз ҷанбаи эътиқодӣ бадинамр менанагирист сухани ӯ, навиштаи ӯ, нигоҳи ӯ, тасмимот, фаолиятатҳо ва аъмоли ӯ ҳама ва ҳама таъқибкунандаи хатти вилоят буд. Беҷиҳат нест, ки иборати Молики Аштари вилоят дар васфи ӯ бакор бурда мешавад.
- Таъаббуд ва маънавият, ӯ илова бар анҷоми воҷиботи ибодӣ ба мустаҳаббот низ таваҷҷӯҳи вижае дошт. Аз ҳар фурсате барои тиловати оёти Қуръон ва дуо ва муноҷот баҳра меҷуст. Муқайяд ба таҳаҷҷуд ва намози шаб буд. Гиряаҳо ва розу ниёзҳои ӯ дар дили шаб ба равшании тасвири аз як орифи восил ба даст медиҳад ирфон ва ҳамоса ҳарчанд ду рафтори мутафовит мебошанд, аммо вақте ирфон, вусул ба ҳақиқат аз тариқи шариъат в ҳамоса аз ҷинси ҷиҳоди фисабилиллоҳ бошад ҷонмояи онҳо яке мешавад. Ба ёд бийварем даврони дифоъи муқаддасро, ки размандагони азизи мо дар авҷи доштани рӯҳияи ҷангандагӣ ва салаҳшурӣ ва разм ва ситез бо душманон, сангарҳои хешро ба нёйишгоҳҳои басе нӯронӣ ва маънавӣ табдил намуда буданд, ки дар он ошиқона ба зикру дуо ва муноҷот ва розу ниёз бо ҳазрати Ҳақ мепардохтанд гӯи онон урафои буданд, ки дар тариқи сайру сулуки маънавӣ, манзил ба манзил раҳ паймудаанд. Қосим аз ҷинси ҳамон бачааҳо буд.
- Фаромарзӣ будан, фармондаҳӣ бар Сипоҳи Қудс фурсатеро барои ҳоҷи Қосим фароҳам намуд то таҷрибиёти ҷадиде касб кунад. Ӯ дар ин даврон на танҳо бо завоёи мухталифи ҷараёни муқовимат дар минтақа ошно гардид балки ба лиҳози ҳӯшмандӣ ва тавон фармондеҳӣ ва мудирият ки аз он бархурдор буд ба суръат тавонист дар ин арса корсоз ва таъсиргузор гардад. Ҷанги 33 рӯза дар Лубнон в ошноӣ бо ҷараёни муқовимат дар Фаластин, тарози фармондеҳӣ ӯро боло бурд ва онгоҳ вақте ҷараёни зиди инсонии ДИИШ, ки банно ба эътирофи сардамдорони ҷинояткори Амрико сохта ва пардохтаи дасти онҳо буд чеҳраи палиди худро дар Ироқ ва Сурия нишон дод, авҷи дурахшиши сардори мо низ дар муқобилаи майдонӣ бо ин ҷараёни саросар палид ва саранҷом барчида шудани он нишон дода шуд.Вақте ба солҳоиқабл боз мегардем ба он замон, ки руъбу ваҳшат бар мардуми бегуноҳи минтақа ҳоким шуда буд ва ДИИШ ба пуштибонии молӣ, таслеҳотӣ ва расонаӣ истикбор ва саҳюнизм ва ҳамкорони минтақааӣ онон бемуҳобо, аз ҳеҷ ҷинояте фурӯгузор наменамуд ва ба ҷону молу номӯси мардумони бедифоъи сарзамини Ироқ ва Шом бераҳмона метохт ва ба суръат пешравӣ менамуд ва дар фикри истиқрори ҳамешагӣ ва сайтараи доимӣ дар ин сарзаминҳо буд ба хубӣ мебинем, ки дар он замон ҳамаи муддаиён, саҳнаро холӣ намуданд ва то муддататҳо ин танҳо Эрони Исломӣ буд, ки бо дурандешӣ ва дироят ва ҳӯшмандии раҳбари муаззами инқилоб, афсарони рашиди хешро равонаи майдони ҷанг нанамуд то амният ва оромишро ба мардуми бедифоъи минтақа бозгарданд.
Падидаи муборак ба номи “Мудофеони Ҳарам”, ки ҳастаи марказии он диловармардони Эронӣ буданд шакл гирифт ва саранҷом дар камоли буҳт ва нобоварии таҳлилгрони низомӣ ва сиёсии ҷаҳон, сардори сарфарози мо, ки азми хешро барои пок кардани минтақа аз лавси вуҷуди хабиси ДИИШ ҷазм карда буд, хабар аз нобудии ҳукумати ДИИШ ва поён ёфтани сайтараи он бар минтақа дод. Имрӯз на танҳо амнияти минтақа, балки амнияти ҷаҳон марҳуни муҷоҳидататҳо ва талошҳои хастагинопазири он истиротежисти бузурги ҷаҳон яъне сардор сипаҳбад Сулаймонӣ аст ӯ дар ҳар нуқтае ки ҷангид барои истиқрори амният ва оромиш ва бозгардондани зиндагии ҷорӣ ва табӣ мардум ба онон, ҷангид. Дар ин боб ва дар хусуси иқдомоти хориқулодаи ӯ дар оянда бояд пажӯҳишҳо намуд, китобҳо навишт, конгрессаҳои байналмилалӣ баргузор намуд. Осори илмӣ, таҳлилӣ, омӯзишии гуногӯн ва низ маҳсулоти фарҳангӣ ва ҳунарии фохир падид оварад.
- Як дипломати барҷаста, Таъсироти минтақаӣ ва ҷаҳонии сардор Сулаймонӣ танҳо ба лиҳози қудрати фармондеҳӣ ва иқдомоти низомии вай набуда аст, ҳар ҷо ки зарурат меёфт, ӯ дар тарози як дипломати коркшта ва барҷаста зоҳир мегашт. Ҷазба ва ҷаззобияташ аз як сӯ ва тасаллуташ ба одоб ва фунуни музокира дар арсаи дипломатик аз сӯи дигар ба ӯ қудрати таъсиргузории фавқалодаедар ин майдон дода буд ин вижагӣ мукаммили фармондиҳии низомии ӯ буд. Онгоҳ ки лозим меомад аз қудрати сахте баҳра меҷуст ва дар вақти муқтазии хеш аз қудрати нарм. Дар ин хусӯс низ нуктаҳои бсёре вуҷӯд дорад, ки шоиста аст таҳлилгарон равобити байналмилал ва таърих нависони муосир дар ҷойи худ бадон бипардозанд.
- Сахткӯшӣ, ӯ марди хастагинопазир буд, аз ҳеҷ мушкиле наҳаросид ва ҳечгоҳ дучори рахват ва сустӣ ва рукуд нашуд, бисёр талошгар буд ва ба осоиши хеш намеандешид. Алорағми инки дар чанд амалиёт маҷрӯҳ шуд, аммо ҳамчунон бар бозгашт ба ҷабҳа поймефишурд ва дар кӯтоҳтарин замони мумкин ба хутути муққадами амалиётӣ бозмегашт. Барои касе ки умри пурбаракати хешро дар ҷанг ва ҷиҳод гузаронда бошад шояд тавҷеҳ дар пеш гирифтани як зиндагии ором ва бедағдағаи комилан пазируфтанӣ бошад. Аммо рӯҳи беқарори ӯ аз роҳатӣ ва осоиш гурезон буд ва ӯ мехост то поёни умр ва то охирин нафас сахткӯшона ва муҷоҳидона ба пешравад.
- Назму инзибот ва диққат дар умур, зеҳни назм ёфта дошт, дақиқ ва мунзабит буд, дар ҷаласот ба мавқе ҳузур меёфт, гоҳ барои ширкат дар ҷаласаи муҳим аз Димишқ ба Теҳрон меомад ва пас аз ширкат дар он мустақиман ба фурудгоҳ мерафт ва озими Димишқ мешуд, дақиқ буд ва вазифа шинос.
- Суръати амал ва ба ҳангом будан, Бешак суръати амал яке аз вижагиҳои зарурӣ ҳар фармондеҳи низомӣ аст. Аммо моҳияти корзорӣ ки ӯ дар он ворид шуда буд ба гӯнае буд ки боисти чун соъиқа бар сари душмани ғаддор фуруд меомад. Муколимаи масъӯлини минтақа бо ӯ ва хабар додан аз наздик шудани ДИИШ ба онон ва истимдод ҷустан аз ӯ ва ҳузури барқосояш дар миёнаи майдон дар камтарин замони мумкин ва шикастани муҳосирае ки ҳалқаи он тавассути ДИИШ дамо дами тангтар мешд танҳо яке аз хотироти мондагоре аст, ки масъӯлини минтақа аз он бо шигифтӣ ёд мекунанд.
- Баёни таъсиргузор, таҳлилгарони равоншиносӣ ва шахсиятшиносон, тасаллут ба фаннихитобаро ба унвони яке аз вижагиҳои шахсеятҳои фавқулода таъсиргузори унвон мекунанд. Ӯ ин чунин буд ва вақте сухан мегуфт баёнаш омезае аз ақлоният ва эҳсос буд ва чун аз дил бар мехост дар нуфуси инсонҳо амиқан таъсир мениҳод.
- Алоқа ба фарҳангу ҳунар, китобхонӣ яке аз барномаҳои ҳамешагии ӯ буд илова бар мутолиаи матолиби мустанад, ба хондани румонҳо ва достонҳое ки саргузаштҳои дарсомӯзеро ҳикоят мекарданд мепардохт. Махсусан осори марбут ба зиндагии шаҳидонро бо ҳасрат ва иштиёқ мехонд ва ҳар ҷо ки ба ваҷд меомад дар ҳошияи китоб матлабе менавишт тақризҳои ӯ бар китобҳое ки хонда аст хонданӣ аст. Ба шеър ва адабиёт ва ҳунар алоқаманд буд ва ба тамошои филмамҳои фохр менишаст ва мушаввиқи коргардонон ва ҳунармандоне буд, ки дар ба тасвир кашидани хисоли барҷаста инсонӣ мекӯшиданд.
- Рӯҳияи инқилобӣ, ӯ фарзанди инқилоб буд ва дилбаста ва мураввиҷи гуфтумони он, ӯ ба равшанӣ медид, ки инқилоб ба масобеҳи дарахти тановар, пайваста рушд карда ва шоху барги он фузӯнӣ ёфта ва ба сӯи миллатҳои адолатхоҳи ҷаҳон имтидод меёбад.
- Эътидол, ӯ аз вуруд ба ҳошияҳо дар ҳар заминае дурӣ меҷуст аҳли ифрот ва тафрит набуд фароҷиноҳӣ буд ва нигоҳаш ба ҷараёноти мухталифи сиёсӣ, ки дар зери хаймаи инқилоб фаъолият менамоянд ба масобеҳи афроди як хонавода бо салоиқи мутафовит буд куллияти ҷомеъаи Эрониро як хонивода медонист бениши ӯ ҳамгароёна ва талоши ӯ ҳамамафзоёна буд барои ӯ ваҳдат ва инсиҷоми миллӣ ба ғояти муҳим буд ва ба лиҳози инки биниши васеъ ва ҷомеънигар дошт бештар бар муштаракот рӯйкардҳои афрод ва шахсиятҳо ва маҷмуъаҳо таъкид менамуд то бар вуҷуҳи тамоюзи онҳо. Дар айни ҳол ӯ машии инқилобиро пеша сохта ва истимрори онро комилан зарурӣ медонист.
- Санҷидагӣ ва тадбир дар умур, тасмимоти ӯ санҷида ва ҳисобшуда буд ва умӯрро бо тадбир дунбол мекард зеҳнӣ пардозишгар дошт хуб мешнид хуб таъаммул ва тафаккур мекард ва дақиқ ва баҷо тасмим мегирифт ва онгоҳ хуб амал мекард равия ва рӯйкарди ҳалоли масоил дар умур мухталиф дошт ба асли баҳраварӣ, ки бар ду пояи коромадӣ ва асарбахшӣ устувор аст пойбанд буд ва аз машварати дигарон баҳра меҷуст. Ба кори ҷамъӣ муътақид буд ва бадон баҳо медод. Ба итқон дар амал тавваҷӯҳ дошт дар айни вазифагаробудан натиҷа гаро буд ва ба маҳсул ва ғояти кор меандешид.
- Содагӣ ва сафо, зиндагии содаедошт бо ҳаддиақали имконот. Наметавонист аз роҳи машрӯъ басе бештар дошта бошад. Аммо намехост, аз таҷаммулот ба дур буд ва аз ташрифот безор. Ба роҳатӣ дар маҷолиси мухталиф ҳузур меёфт расми хоксорӣ пеша карда буд дар вуҷуди бо сафо ва нӯронияш ҳеҷ нишонае аз такаббур ва табахтур ва худ бузургбинӣ ёфт намешуд.
- Мардуми будан, ӯ ошиқи мардумаш буд ба ҳамин лиҳоз мардуми ошиқи ӯ буданд. Ӯ падари меҳрубони ятемон буд ва малҷаи дармондагон ва паноҳгоҳи маҳрумон. Ӯ амиқан бар ин бовар буд, ки мардум валӣ неъмати мо ҳастанд. Ва ин инқилоб ва низом ҳосили талоши онон ва мутаъаллиқ ба онон аст пайваста бар ин амр таъкид мекард, ки мо мадюн ва вомадори ин мардуми азиз ҳастем ва хизмат ба ононро боисте як ифтихори бузург бидонем дар ҳаводиси гуногӯн дар миёни мардум ҳузурмеёфт ва ба ёрии онҳо мешитофт хотираи ширини ҳузури ӯ дар миёни сейлзадгон дар авоили соли ҷорӣ ҳеҷгоҳ фаромӯш намешавад.
- Иртибот бо ҷавонон, ӯ зимни инки такрим кунандаи гуруҳаҳои синнии мутафовит аз ҷумла мёнсолон ва солмандон буд ва ононро бисёр мавриди эҳтиром қарор медод , аммо алоқааи хоссе ба ҷавонон дошт ӯ ҷавононро ба унвони арзишмандтарин ва пурбаҳотарин сармояи кишвар медонст ва иртиботи амиқ бо бисёре аз онон барқарор карда буд. Аз дидани ҷавонони пуршӯри меҳан ба ваҷд меомад ва барои пешрафти онон аз ҳеҷ талоше фурӯгузор намекард.
- Оромиш ва тумаънина, Дар айни салобат, ором ва пуртумаънина буд сакинаи қалби ӯ мутаъассир аз ин буд, ки пайваста ба ёди Худованди Таборак ва Таоло буд ва ҳамвора худро дар маҳзари рубубӣ медонист. Дар ҷои худ қотеъ буд, аммо бо касе дуруштӣ намекард. Маркази сиқл ва гаронигоҳи шахсияти ӯ дар даруни ӯ буд на дар беруни ӯ, лизо бо навасоноти берунӣ, саботи дарунии ӯ дучори тағйир ва тазалзул намешуд.Муаддаб, муқаҳҳар ва ором ва матин буд.
- Хушхӯӣ, мисдоқи боризи як инсони хушхӯ ва хушру буд ва лабханди малиҳ вадилнишинаш, ҷаззобияти чеҳраашро ду чандон мекард. Бо миғнотиси ахлоқи некӯяш, дилҳои инсонҳои бешумореро ба сӯи худ ҷалб намуда буд. Дӯст доштанӣ буд ва ба ҳамон мизон, ки дар баробари душман бо салобат буд ва ларза бар андоми ӯ меафканд дар муқобили оҳоди мардум мутавозеъ ва фурӯтан буд ӯ мисдоқи боризи ояи ۲۹ сураи Фатҳи Қуръон буд, ки мефармояд: «محمد رسول الله والذین معه اشداء علی الکفار رحماءبینهم»
- Иртиботи амиқ бо хонавода, ӯ амиқан ба хонаводаи хеш ишқ меварзид. Такрим ва эҳтироми ӯ ба волидайн забонзади хоссу ом буд ва робитаи отифиаш бо ҳамсару фарзандон, конуни хонаводагияшнро гарм ва пурҳарорат намуда буд. Анбуҳи масъӯлиятҳо ва дағдағаҳо ва ҳассосиятҳои корӣ, ҳечгоҳ боис нигардид, ки ӯ аз таваҷҷӯҳ ба хонавода ва вақтгузорӣ барои онон дар ҳадде ки барояш мақдур буд фурӯгузор намояд. Силаираҳм бо бастагонро ҳечгоҳ фаромӯш нанамуд. Инки инсон дар авҷи доштани масъӯлияти инчунини хатир, ки зеҳн ва вақт ва тавони инсонро масруфи худ менамояд. Муроқиби ин нукта бошад, ки ба хостаҳои отифии хонавода, бастагон ва хешовандон ва дӯстон ва ошноён таваҷҷӯҳ намояд, ҳақиқатан сутуднӣ аст.
- Дарки амиқ аз ҳақиқати дунё ва охират. Ӯ ҳақиқати зиндагии дунявиро амиқан шинохтабуд ва аз сатҳ ба умқ рафта буд ва дунёро аз варои завоҳираш намедид. Ӯ нек дарёфта буд, ки дунё бо ҳамаи ҷозибааҳояш, бо ҳамаи зарқу барқаш, бо ҳамаи лаззаттҳояш, бо ҳамаи чарбу ширинаш, нопойдор ва гузарост. Ӯ ба хубӣ мутаваҷҷеҳи ин ҳақиқат шуда буд, ки дунё гузарго аст ва охират манзилгоҳ. Нигоҳи ӯ ба дунё аз боло ба поин буд, аммо дарки ин маъно боис нигарадид, ки раҳ ба тафрит барад ва гӯшаи инзиво ихтиёр кунад ва сирфан ба ибодатраҳбоният бипардозад, балки ӯ дақиқан ба ин ҳадиси шарифи набавӣ(с), ки фармуд: “«الجهاد رهبانیه الاسلام»” амал намуд.
Ӯ мисдоқи ин ҷумлаи Амиралмӯъминон(А) буд, ки “«حملو ابصارهم علی اسیافهم»” ҷанговарони муттақӣ аз рӯи басират шамшер мезананд. Вуруд дар ҳангомаҳои пурхавфу хатар ва дар маъракаҳои сангини ҷиҳоди фисабилиллоҳ барои ӯ ҳукми ибодат ва раҳбоният (аз ҷинсе ки паёмбари Аъзам (с) онро мавриди таъкид қарор дод) дошт. Нигоҳи ӯ ба дунё ва фонӣ будани он, рафтори ӯро ба гӯнае шакл дода буд, ки гӯи аз аҳли дунё набуд ӯ пайваста эҳсос мекард, ки дар ин дунё мусофире аст, ки дер ё зуд боист ба ҷаҳони охират шитофт. Ӯ дунёро ба унвони як маҷози нопойдор ва охиратро ба унвони ҳақиқати мондагор ёфта буд. Ӯ амиқан ба ин оя бов дошт, ки «وللآخرهخیرلکمن الدنیا» Ӯ охиратгаро буд ва бадин лиҳози абди солеҳи Худо ва бандаи мубораки Ӯ гардид.
“Марди охир бин муборак бандаест”, ӯ бо зеботарин ранги ҳастӣ пӯшиш ёфта буд, ки ҳамоно ранги илоҳӣ аст “«صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً»” ва ин ҳосили шинохти дақиқи ӯ нисбат ба фалсафаи хилқат ва азимати холиқ ва парҳез аз дунёзадгӣ ва таваҷҷӯҳ ба охират буд. Ӯ хостаҳои худро дар масири хостаи Худованд таъриф карда буд.
- Таваҷҷӯҳ ба асли камол талабӣ, ӯ ҳамвора талош мекард то боварҳои Илоҳии хешро таъмиқ бахшида ва дар масири эътилои рафторҳои созанда тайи тариқ намояд. Имони мустақар ва рӯ ба рушд дар ниҳоди инсон ва талош дар ҷиҳати анҷоми аъмоли солеҳ, ки рӯз ба рӯз аз умқ ва густариши бештаре бархӯрдор гардад. Шахсияти инсонро устувор намуда ва ӯро ба камоли ҳарчӣ бештарнздик ва наздиктар менамояд. Ӯ дар ин масир дучори тазалзул ва ақабгард нагардид. Бар сироти мустақими Ҳақ пойдор буд ва аз пиллакони камол ором ором боло мерафт. Ӯ раҳраве буд, ки оҳиста ва пайваста мерафт ҳамчун кӯҳнаварде ки гомҳои устувори хешро шумурда шумурда барои расидан ба қулла бармедорад.
Инҳо ва вижагиҳои фаровони дигаре, муаллифааҳои ин шахсияти бузургро нишон медиҳанд. Муаллифааҳое ки вақте фарогирди ҳам меоянд ҷомеъяти як шахсиятро ба тасвир мекашанд ва ӯро ба унвони як мактаб ва як чароғироҳ ва як мадрасаи дарсомӯз муаррифӣ мекунанд. Манзӯмаие ки ҳамаи аҷзои он бо якдигари ҳамгун ва ҳамоҳанганд мо дар ин шокилаи шахсиятӣ, тазод ва шак ва тардид ва навасон мебинем. Ӯ як устура аст, аммо на устурае аз аҳди бостон балки устураи пеши чашм, малмус ва марбут ба ҷомеъаи кунунии мо, улгӯи айнӣ барои ҳаркасе ки бихоҳад дар масири камол гом бардорад. Мо дар инҷо қасди газофагӯӣ надоштаем ҳар ончӣ ки аз сифоти ӯ ба тасвир кашидем айни воқеият буд ӯ талош карда буд то ҳамаи зарфиятатҳои вуҷудии хешро шукӯфо намояд ва тасвире аз чеҳраи як инсони зуабъод ва на так соҳатиро дар асри кунунӣ ба ҷомеъаи мо ва ҷаҳонён нишон диҳад.
Ӯ якбори дигар ва дар имтидоди хатте ки инсонҳои худсохта ки ҳар як чароғе бар афрӯхтанд ва аз ҳисори фардят ба дар омаданд ва ба ҷомеъа хизмат намудаанд чароғии пурфурӯғ бар афрухт. Ӯ якбори дигар амалан ба мо нишон дод, ки инсони дорои қобилиятатҳои фаровоне аст, ки дар сурате ки ҳиммат намояд наметавонад ба хуби онҳоро шукӯфо намояд. Абъоди шахсиятии ӯ ба гунаест, ки метавонад улгӯи ҳар инсоне дар ҳар мансаб ва ҳар мувқеъияте бошад. Нуктаие ки зикри он дар инҷо зарурӣ мебошад ҳамоно таъсири шаҳодати он сардори сарфароз аст душман гумон мекард, ки бо шаҳодат расондани сардор Сулаймонӣ ва ҳазфи зоҳирии ӯ ба аҳдофи хеш даст меёбад. Дар ҳоле ки бояд гуфт, ки «шаҳид Сулаймонӣ аз сардор Сулаймонӣ корсозтар аст».
Ташйиъ бЕназири пайкари ӯ он мавҷи буҳтовар ва хиракунандаро дар ҷаҳон эҷод намуд душман аз рамзу рози шаҳодат бехабар аст аслофи ӯ дар соли 51 ҳиҷрӣ дар сарзамини Карбало Сйидушшуҳдо (А)-ро ба шаҳодат расонданд онон гумон карданд, ки кори Ҳусайн (А)-ро ба поён рисонданд. Ғофил аз инки нӯр Илоҳӣ хомӯш намешавад. Имрӯз ва пас аз гузашти наздик ба 1400 сол аз он таърих номи Ҳусайн (А) дар гунбади гетӣ танин андозаст ва роҳпаймоӣ Арбаъини Ӯ ба як муъҷиза мемонад. Пайравони Сйидушшуҳдо (А) низ чунинанд. Мавҷи ҷаҳонии муқовимат пас аз шаҳодати сардор Сулаймонӣ бархеста ва рӯз ба рӯз туфандатар мешавад ин суннати Илоҳӣ аст “«یرِیدُونَ لِیطْفِؤُا نُورَ الله بِأَفْواهِهِمْ وَاللهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ کرِهَ الْکافِرُونَ».”
Манбаъ: Дабирхонаи шӯрои фарҳанги умумии Ҷумҳурии Исломии Эрон.