Биритониё мутаваҷҷиҳ шуд, ки бузургтарин ва аслитарин душмани худ, ки тавони муқобила ва шикасти Биритониёро дорад дин аст, ки пас аз инҳирофи масеҳият тавассути худашон солиёни дарозе аст, ки Ислом ба унвони аслитарин омил дар муқобила бо сиёсатҳои бартарӣ талабон ва мустакбирони ҷаҳон аст.
Пас дар ҷиҳати нобудии ин ҳарифи қудратманд гом бардоштанд, роҳе, ки агарчи шояд ба ҳазфи он хатм нешуд, аммо метавон бо ба инҳироф кашидан ва истифода аз зарфиятҳои азимаш дар ҷиҳати тасаллути ҳарчи бештар бар миллатҳо ва дуздидани манобеашон иқдом кард.
Бар асоси ҳамин назария, Англис вориди амал шуд ва бо таваҷҷуҳ ба тасаллути бисёр амиқ бар афкору гароишҳои мавҷуд дар Ислом даст ба эҷоди фирқаҳои инҳирофӣ бо зоҳирӣ исломӣ дар ҷиҳати чанд пора кардани Ислом ва аз байн бурдани иттиҳод миёни мусулмонон ва эҷоди ҷангу қатли мусулмон ба дасти мусулмони дигар бидуни сарфи камтарин ҳазинае зад.
Дар Аҳли Суннат ваҳобиятро эҷод кард ва дар Аҳли ташайюъ баҳоиятро; Ду фирқае, ки аз ихтилофҳои ақидатӣ ва таърихӣ ва фикрӣ истифодаи ҳадди аксариро намуданд ва аз масъалае, ки танҳо роҳи ҳаллаш дар курсиҳои илмӣ ва баҳсҳои тахассусӣ байни андешмандон ва олимони ҳар мазҳабе буд, ҷанги мазҳабии густурдае сохтанд, ки натанҳо бузургони дин ва андешмандонро даргир мекард балки аз ҷаҳлу кам саводии мардуми оддӣ, ки аслитарин омил барои афзоиши таниш байни фирқаҳо буданд, баҳраи кофиро бурданд ва пойи ононро ба ин даргириҳо кашонданд.
Ихтилофоте, ки фақат барои тасаллут ва нуфузи беш аз пеши истеъмор бар миллатҳо набуд балки ҳадафи муҳимтареро думбол мекард ва он ишғоли сарзамин ва эҷоди давлати саҳюнистӣ дар сарзамини мавъуд дар ростои муқаддима созӣ барои зуҳури мунҷии мавриди назарашон ва эҳёи ҳукумати шайтонӣ, ки паёмбарон барои аз байн бурдани он аз ҷони худ ҳам гузаштанд, буд.
Барои эҷод ва ташкили Исроил дар сарзамини Фаластин танҳо роҳ эҷоди ихтилоф байни мусулмонон буд, чаро, ки дар усули фикрӣ ва эътиқодии мусулмонон муқобила бо мустаъмарон, мутаҷовизон ва ишғолгарон аз усули асосии Ислом ба ҳисоб меомад ва мубориза бо онон ҳам дар қолаби “ҷиҳод” аз боарзиштарин корҳо, ки ҳатто кушта шудан дар ин роҳ бо аҷри ухравии бисёре ҳамроҳ аст, буд.
Аз тарафе кӯмак ба бародари мусулмон барои муқобила бо ишғолгарон аз воҷибот аст, зеро бар асоси омӯзаҳои Паёмбари Ислом (с), агар мусулмоне ба нидои кӯмакхоҳӣ бародари мусулмонаш ва ҳар мазлуми дигаре посух ва ёрӣ надиҳад мусулмон нест.
Пас ҳамаи ин монеъҳо бояд аз миён бардошта мешуд ва мусулмонон бояд ба ихтилофоти даруни худ ва куштани якдигар машғул мешуданд то мустакбирин ба нақшаҳои бади худ мерасиданд ва бадин шакл буд, ки ба роҳатӣ сарзамини Фаластин ба ишғоли саҳюнистҳо даромад; Аммо сарзамине, ки мавриди назари саҳюистҳо буд маҳдуд ба ҷуғрофиёӣ Фаластин намешуд ва аз шимоли Африқо ва ҷануби дарёи сиёҳ то иттисол ба Халиҷи Форсро дар бар мегирифт.
Пас аз пирӯзии инқилоби исломии Эрон, монеӣ маҳкаме дар баробари ин режим падидор гашт, ки бо зиёдахоҳӣ ва ҷиноёти бешумораш муқобила мекард , инқилобе, ки ҷони тозае ба мусулмонони озодихоҳ ва ҳаққталаб дар ҷой ҷои ҷаҳон бахшид ва ин неруи муҳаррикаи қавӣ сабаби маҳдуд шудани Исроил дар пушти деворҳои баланд шуд ва натанҳо монеи пешравиҳои густурдаи он гардид балки акнун сарони ин режими номашруъ дар талош барои ҷилавгирӣ аз нобудӣ ва кам кардани суръати фурӯпошии ин императори шайтонӣ дар минтақа ҳастанд, ки ин монеъшавӣ бар тибқи амалкарди гузашта бояд аз тариқи эҷоди ихтилоф ва дамидан бар оташи фитнаҳо ва ҷангҳои мазҳабӣ анҷом шавад; Фирқаҳои дастсохтаи қадиму ҷадид маъмури оғоз ва густариши даргирӣ байни шиа ва сунниро бар ӯҳда доранд, фирқаҳое, ки ҳатто калимае аз онон дар бораи мубориза бо режими саҳюнистӣ ва озодсозии мусулмонон аз зери зулми он нахоҳед шунид, аммо то бихоҳед ҳарф аз такфиру террори мусулмони дигар ба баҳонаи хурӯҷ аз дин мушоҳида хоҳед кард, даргириҳои кунунӣ дар Сурия, Ироқ ва Яман аз ин навъ тавтеаҳо аст.
Ҳол бо таваҷҷуҳ ба шароити кунунии минтақа ва ҷаҳон ва ҳамчунин нобудии қудратҳои истикборӣ, танҳо роҳи хурӯҷ аз мушкилоти гиребонгир шудаи миллатҳои мусулмони минтақа, нобудии Режими бадбахти саҳюнистӣ ва эҷоди иттиҳоди бисёр амиқ миёни тамомии мазоҳиб ва миллатҳои исломӣ аст.